KÜÇÜK ÇOCUK..Ebruli Sayfalar

Merhaba Sevgili Nilgün’ün Günlüğü Okurları,
Evet, uzun zaman oldu benden birşey duymayalı. Yine sizlerle birlikte olmaktan büyük heyecan duyuyorum. Bu ara dönemde birçok okurumdan “Neden yazmıyorsun?” şeklinde sorularla da karşılaştım. Beni yazmaya teşvik ettiğiniz için sizlere çok teşekkür ederim. Aslında bu sadece küçük bir araydı. Sizlerle tekrar karşılaşacağımı biliyordum. Sevgili halam Nilgün Cabacı’dan büyük teşvik ve destek aldığımı da burada belirtmek istiyorum.
Sözler vardır, yürek hoplatır, heyecan verir. Sözler vardır, can yakar, kırar geçirir, yaralar insanı derinden. İnsanlar neden sevdiklerine bazan acımasız olup, onların kalplerini kırarlar? Kırılan kalbin tekrar onlar için atıyor olabileceğini düşünürler mi acaba? Vurdum duymaz bir şekilde yaşamaya devam edip, sevdiklerinin onlara ne kadar daha dayanabilekceklerini düşünüyorlar mıdır?
Şimdi sizlerle Kenyalı arkadaşım (yukarıdaki resimde) Mary Barongo’nun bana gönderdiği bir Kenya halk hikayesini paylaşmak istiyorum. Kalp kıran sözlerin insanda ne gibi bir etki bırkatığını anlatan ilginç bir hikaye.
“Bir zamanlar bir köyde çok kötü huylu küçük bir çocuk yaşarmış. Birden bire sinirlenir, sarf ettiği sözleri, ailesini ve arkadaşlarını çok üzermiş. Birgün babası ona bir torba dolusu çivi ve bir de çekiç vermiş. Her sinirlendiğinde bu çivilerden bir tane bahçenin çitine çakmasını istemiş.
İlk gün çocuk bu çite tam 37 tane çivi çakmış. İlerleyen diğer haftalarda, sinirine hakim olmayı biraz daha öğrendikçe bu sayı azalmış. Anlamış ki, sinirlerine hakim olmak, çivi çakmaktan daha kolay. Sonunda kendine hakim olmayı öğrenmiş.
Babasına artık iyi bir çocuk olduğunu ve artık sinirlenmediğini anlatmış. Babası da ona her sinirini tuttuğunda, çitten bir çivi sökmesini istemiş. Günler geçmiş ve küçük çocuk çitteki bütün çivileri sökmüş. Babasına bütün çivileri söktüğünü ve artık iyi bir çocuk olduğunu söylemiş.
Babası oğlunun elinden tutmuş ve birlikte çitin yanına gitmişler. Babası oğluna “Aferin evlat. Çitteki bütün çivileri sökmüşsün. Ama şu çitteki çivilerin bıraktığı boşlukları görüyor musun? Çit hiçbir zaman eskisi gibi olmayacak. Öfkeyle birşey söylediğin zaman insanda aynı böyle izler bırakır. İnsanın kalbine aynı bıçak saplamak gibidir. Sen ne kadar özür dilersen dile, yara herzaman kalır.” demiş.”
Evet, sevgili okurlar. Herkes öfkelenebilir. Herkesin gerçekten sinirlerini bozan olaylar olabilir. Lütfen bunları sevdiklerimize öfke ve şiddetle yansıtmayalım. Onları kırmayalım. Çünkü bazan geri dönüşü olmayan olaylarla sonuçlanabilir. Sevdiklerimiz bizim için birer mücevherdir. Onlar bizi sevindiren ve başarılara götüren insanlardır. Lütfen onların kalplerini bir anlık öfkeyle delik deşik etmeyelim. Şu hayatta mutlu olmayı ve insanları mutlu etmeyi öğrenelim lütfen. Herkesin kalbi tatlı sözlere açıktır.
Ebru