NİLGÜN'ÜN GÜNLÜĞÜ – SİNOP AŞIĞI 
Bugün İstanbul’un ünlü alışveriş merkezlerinden birine gittim. Hiç sevmem. Mümkünse hiç gitmem. Bugün de bir arkadaşımın isteği üzerine gittim. İstanbul’un trafiğine yenilmişti çünkü.
İçeri girdiğim anda bir uğultu karşıladı beni. Biraz su sesi, biraz çıstak çıstak müzik sesi, insanların gürültüleri, tabak çanak gürültüleri ve bu seste boğulmuş kafamın içindeki sesler… Bir ara kendimi dışarı atmak istedim. Biraz gezinince Emirgan’daki Çınaraltı’nı anımsatan bir görüntüyle karşı karşıya kaldım. Yapay bir ağaç, altında alçak masa ve sandalyeler ve bir doğaya öykünen ambiyans. Güler misin, ağlar mısın? Ağaçları kesip, her yeri betona çeviren, her boşluktan alışveriş merkezi doğuran sistem betonların arasına yapay ağaç koyuyor. Sonuç şu ki, ne kadar yapay olsa da herkes bir ağaç gövdesi arıyor bana göre. Bir yerde doğadan bir işaret arıyor, yoksa kendini tümüyle kaybedecek.
İnsan doğaya ait, ama doğa insana ait değil, üstünde varolan her şeye ait, insana olduğu kadar çiçeğe de, hayvanlara da, ama kapitalist sistem her köşeyi para için kullanıyor, bunun için de her yere para ile dönen küçük sistemler yerleştiriyor. Alışveriş merkezleri de bunlardan biri. Albenili şeyleri görmek için gidip saatlerimizi kapalı ortamlarda, doğallıktan uzak geçiriyoruz, olduğumuzdan daha yorgun evlerimize dönüyoruz, buna da haftasonu gezmesi diyoruz.
Galiba artık biraz doğayı farketmenin ve değerini bilmenin zamanı geldi. Her şeyi kaybetmeden önce, zararın neresinden dönsek kardır diyerek, yanıbaşımızdaki ağaca sevgiyle bakarak, gökyüzündeki bulutları farkederek, çiçekleri koklayarak, doğanın sesine kulak vererek başlayabiliriz. Ne dersiniz?
Banu Conker
