Ne oldu bize???

Ben de anlamakta zorluk çekiyorum. Hani bazen, özellikle kötü haberleri alıştıra alıştıra söylemek gerekir ya, şimdi galiba hergün şehit haberi dinleye dinleye alıştırdılar mı nedir???

Artık insan olarak değil, galiba sadece sayı olarak düşünmeye başladık. Neredeyse  ohh ohh bugün 3 şehit, ohh ohh bugün 2 şehit vermişiz diye sevineceğiz.

Ben Tv açmam evde yalnızsam tv’im kapalıdır. Çok çok ender bazen öylesine açarım. Gece mecburen açık eşim izliyor. Ama gündüz evdeysem radyom bütün gün açıktır. Trt Fm’i dinlerim sadece, oradan duyarım haberleri de. Sunucular şehit sayısına göre taziyede bulunurlar, çok kayıp verdiysek müzikler hep ağır olur, konuşmazlar, sadece slow müzikler çalınır. Ama  bugün bütün gün yayın akışı normaldi. Ohh şehit vermedik demek ki dedim, ama eşim dün yine Nusaybin’de şehitimiz olduğunu söyledi. Düşündüm ki demek artık kanıksamaya başladık. Bu çok tehlikeli göründü gözüme. Onlar ki bu topraklarımızı ve bizleri korumak adına şehit olurken, bizler vallahide normal yaşantımızı sürdürüyoruz.

Onların çarpan kalbi dururken, gülen yüzleri solarken , aile ocaklarına ateş düşerken, evlatları yetim kalırken, anneler oğulsuz, hanımlar eşsiz kalırken biz normal yaşantımızı sürdürüyoruz….Ne zamana kadar sürecek bu????

Yine düşünüyorum, aşağı yukarı 10 aydır durum böyle. Artık günlüğümü yazamaz oldum. Ben de normal yaşantımı sürdürmeye çalışıyorum sayılır, tam eskisi gibi olmasa da…Yine çevremde evlenenler oluyor, düğünlerine katılıyorum, doğum günleri kutluyoruz… Ama hep bir huzursuz, hep bi mutsuz. Yüzümüz gülüyor görünse de eskisi gibi kalpten gülmüyoruz.

Geçen cumartesi Sinop Beldiye Konservatuvarı’nın Çoçuk ve Gençlik Konseri vardı. Herşey hazırken, yine iptal oldu. Çocuklar çok üzüldüler, hepsi teröre tepki verdiler. Daha bu yaşta ülkemizin terör tehdidi altında olduğunu öğrendiler, yaşadılar. Daha bunun gibi birçok faaliyet iptal oldu. Ve öyle görünüyor ki, daha çoook ertelenecek.. Kim bilir ya da hepten iptal olacak…

Allah sonumuzu hayır etsin diyeceğim ama, bana pek hayırlı görünmüyor.

Maksadım moral bozmak değil, ama gördüklerim, yaşadıklarım pek hayra alamet gelmiyor. Ben her günlüğüme başlarken şehitlerimize rahmet dilemek ve ailelerine sabır dilemek istemiyorum.

Ben barış istiyorum, huzur istiyorum, görevlerine sağlıkla giden herkesin akşam evlerine sağlıkla dönmesini istiyorum. Annelerin, eşlerin akşam çocuğumuz, eşimiz, babamız, hayırlısıyla salimen eve gelecek mi diye düşünmesini, bütün günü yüreği ağzında, dilleri duada geçirmesini istemiyorum. Ben barış ve huzur istiyorum, yüreklere sevgi istiyorum. Allah’ım lütfen yaaa, lütfen bu isteklerimi kabul et ne olur…

Hadi gel bu moralle şimdi günlük yaz !!!!!İçinden gelir mi, gelmez tabii…

Neyse, arkadaşlarım başka bir gece, şehitsiz bir gün geçirirsek o zaman yayınlarım yazacaklarımı da, fotoğraflarımızı da .Şimdi içimden gelmiyor…

İyi geceler.