NİLGÜN'ÜN GÜNLÜĞÜ – SİNOP AŞIĞI 
Günlerden cumartesi…
Yine yasaklar başladı, Cumartesi Pazar evdeyiz.65 yaş üstü saat 14.00de evde olmak durumundalar. Bunları tabiî ki hepiniz biliyorsunuz da ileride bu günlüklerimi okuyan çocuklarımız veya torunlarımız (inşallah)o sıralar neler yaşadıklarımızı bilsinler istediğim için tekrar yazıyorum.
Şu anda Sinop’ta durum çok kötüymüş, yoğun bakımların doluluk oranı %80 ni bulmuş. Allah hepimizin yardımcısı olsun.
Bugün ramazan ayının 5. Günü şaşırdım bak şimdi 5 gün ne zaman oldu???
Şimdiye dek maşallah çok iyi gitti, hiç açlık hissetmedim, sadece bazen biraz susuzluk çekiyorum. Bugünde biraz midem ağrıyor nedendir bilemedim. Sanırım ben akşam 20.30 dan sonra bir şey yemiyordum, şimdi yemeğe başladım,ondan olmalı diye düşünüyorum.Hepimize hayırlı ramazanlar diliyorum. İnşallah sağlıkla ,huzurla geçiririz.
Yine normal günlük yürüyüşlerimize devam ediyoruz. Nisan ayımız bayağı soğuk geçiyor.Ama kuvvetli bir kışta yaşamadık bu yıl.
Geçen gün liseden arkadaşlarımızla bir araya geldik. O zaman çay bahçeleri açılmıştı, açık havada oturduk, çayımızı içtik, sohbet ettik bir iyi geldi anlatamam, ne kadar özlemişiz sosyalleşmeyi.
Tam artık aşımızı olduk, İstanbul’a kızımızın yanına gider 10 gün kalırız diye düşünürken yeniden vakalar çok arttı. Ve yine resturanlar, çay bahçeleri kapandı. Ekonomi çok kötü..Allah hepimizin yardımcısı olsun.Bu zamanda işsiz kalanların, işyerini kapatmak zorunda kalanların hali çok kötü.Şimdi birde kesin kapanmadan bahsediliyor, bakalım ne olacak bekleyip göreceğiz.
Geçen sabah eşim dışarı çıkmıştı, bende kitap okuyordum, hemen ardından kapı çaldı, herhalde anahtarını unuttu ve döndü sandım, açtım kapıyı genç bir delikanlı, elinde çiçek, ismimi soyadımı söyledi evet benim dedim, size çiçek var dedi. Düşündüm, doğum günüm değil, evlilik yıldönümüm değil, anneler günü değil !!!!!!
Aldım hemen bu güzel papatyaları hemen açtım zarfı, ‘’seni çok seviyoruz,dünyanın en güzel annesi….çocukların”
Ahhh ah dayanabilir mi anne yüreği, ne özlemişim çocuklarımı ,ne çok özlemişim birbilseniz..Tutamadım gözyaşlarımı tabi…Özlemim doruk noktasında, tabii onlarında, özellikle oğlumu ve gelinimi 1,5 yıldır görmedim.Gelemedi yurtdışında yaşadığından.Hasretle pandeminin bitmesini bekliyoruz. Amerikanın birçok yerinde kısıtlamalar kalkmış. Darısı bize. Kızımı da görmeyeli 8 ay olmuş, zaman ne kadar çabuk geçiyor.
En kısa sürede bu virüsün bitmesini umut ediyor, kavuşacağımız günleri hasretle bekliyorum. Ailemi, arkadaşlarımı, akrabalarımı çok özledim, çooook…
Hepinize iyi günler, hayırlı ramazanlar diliyorum kendinize iyi bakın. Hoşçakalın..