Canım Babam…..

Epeydir yazamadım size…Açıkçası içimden de gelmedi…Neden mi?

Kayınpederim Cuma gecesinden beri hasta. Devamlı kusuyordu, 2 gün evde baktık, geçmeyince de hastaneye kaldırdık.

Pazartesi sabahından beri hastanede. İlk 2 gün gündüzleri başında durdum ,ama erkek hastaya bakmak bayan için zormuş. Bir de ben hep Allah’ım dan şunu  istemişimdir ,kendi babam da da , kayınpederim de de alt bölgelerini göstermek nasip etme bana demişimdir. Hep dualarım böyle olmuştur. Ve şükürler olsun ki, hiç de gerekmedi şimdiye kadar.

Annemi 1996 yılında kaybettim.Hep ben baksam  da,öldüğünde  yanında yoktum.Onu çok güzel şekilde bırakmıştım ve hep öyle hatırladım. Babam annemden 7 ay sonra vefat etti. Oda bir bayram arifesinde kalp yetmezliğinden doktora götürürken kapıda fenalaştı. Ben yanına geldiğimde son bir gülümsedi ve kucağımda hayata veda etti. Öyle güzel bir ölümdü ki.. Aklı başında ,şikayeti yok 84 yaşında aramızdan ayrıldı. 2000 yılında kayınvalidem hayat gözlerini yumdu. Ve 13 yıldır da kayınpederim yanımdaydı. Yukarıda Allah var. Hiç sıkıntı çektirmedi.Daha doğrusu başkalarına sıkıntı olarak görünen birçok şeyi ben dert etmedim. Öyle ya su neleri temizlemiyordu. Bir sıkıntı alzheimer hastalığı nüksettiğinde oluyordu. O zaman eşimi çok üzse de, kendisini teselli etmeye çalışıyor, baş edemediğimizde de ağabeyi bir süreliğine yanına alıyor düzeldiğinde tekrar bize geliyordu.

İnanın kendisi şu anda 92 yaşında ,8 ay öncesine kadar yatağını hep kendi toplardı.Hem de ne toplama. Hani lüks otellerdeki yataklar gibi yapardı yatağını. Asla pijamasıyla sofraya oturmazdı. Asla ellerini yıkamadan sofraya gelmezdi. Çok hasta da olsa, bu gibi şeylere  çok dikkat ederdi.  Zahmet etme cümlesini çok kurar ve devamlı teşekkür ederdi. Hele birgün çok teşekkür ederim, Allah razı olsun, sende aynı ilgiyi görürsün inşallah demişti.Sağ ol inşallah baba değip sırtını sıvazlamıştım.

Bazı tanıdıklarım her gördüğümde ,Nilgün kayınpederin nasıl, ayy elden ayaktan düşünce ne yapacaksın, nasıl bakacaksın diye sorduklarında, Allah biliyor ya içimden çok kızıyordum onlara. Ama her  zaman şuna inandım, inanıyorum da. Hayır diyordum, öyle bir şey olmayacak. …..Şimdiye kadar inançlarım hiç boşa gitmedi.

Dün tesadüfen bir kanalda giyimle ilgili bir yarışma vardı. İlk kez izliyordum, biliyorsunuz televizyonla hiç aram yoktur.Orada yarışmacı genç kız kendine öyle güveniyordu ki ve bunu söylerken ‘’Ben kazanacağım ‘’derken içinde büyük bir inanç vardı. Birçok kıyafet denedi, bir kısmı çok rüküştü. Ve sonunda karşımıza seçtiği kıyafetleriyle çıktı. Kendisinden önce katılan 3 arkadaşı hep dalga geçtiler. Güldüler ona. Ama o hala ben kazanacağım diyordu. Ve inanır mısınız, kazandı. Evet hiç kimse tahmin etmese de ,kız kendine olan inancıyla kazandı.Yani sevgili okuyucularım inanacaksınız, yürekten isteyeceksiniz. İyi niyetli olacaksınız.Ve inanın öbür dünyaya gitmenize gerek yok, bu dünyada bunların karşılığını alacaksınız.

Dediğim gibi, canım babam şu anda hastanede yatıyor. Kendisine tam teşhis henüz koyulabilmiş değil. Serumlarla besleniyor. Ağızdan maalesef bir şey kabul etmiyor midesi. Ben şimdi onun için Allah’ım dan hep şunu istiyorum. Tanrım ne olur, ya eskisi gibi iyi olup köşesine gelip otursun,  yahutta ona çektirme, bakanlarına hiçbir zaman off dedirtme. Ne olur Allah’m , ne olur.(((((((((((((

Çünkü benim başka baba diyeceğim kimse kalmayacak artık.((((((((Ve eğer ona bir şey olursa bir devir kapanacak…..Ve bizim devrimiz açılacak.(((((((((((((

Ve Allah’ım ben büyüklerime nasıl baktıysam, nasıl ilgi gösterdiysem, eğer birgün ben de bu durumlara düşersem, aynı ilgiyi ben de göreyim ne olursun. Ve göremeyeceksem de o kadar uzun yaşatma ne olur.(((((((Seni seviyorum, sen de beni seviyorsun biliyorum. ….Sana her şey için çok teşekkür ediyorum Allah’ım…((((((((((((((((((((