Beyhan Teyzem….

Uzun süreden beri bilgisayarı açmak istemiyor  canım. Seyahat anılarımı veya günlük etkinliklerimi yazarken çok mutlu oluyorum da, üzüldüğüm olayları yazmak içimden gelmiyor. Onun için bir süreden beri akıllı telefonumdan şöyle bir elektronik postama ve sosyal medyaya bakıp kapatıyorum telefonumu da.

Bu akşam artık açtım bilgisayarımı…

2016 yılını ne güzel umutlarla açmıştık, birbirimize bol şans dilemiş, sağlık, mutluluk, huzur beklemiştik 2016 dan.

Huzur hiç uğramadı bu yıl ülkemize. 2017 ye de büyük bir huzursuzlukla giriyoruz. Artık içki masalarında değil, her iki kişi bir araya gelince ne olacak bu ülkenin hali diye soruyor birbirlerine. Allah hayır etsin. …..

2017  inşallah terörden uzak, huzurlu bir yıl olur…Savaşın olmadığı, annelerin evlatsız, çocukların öksüz, eşlerin kocasız kalmadığı bir Türkiye ve dünya diliyorum hepinize..Bol bereketli, sevgi dolu, mutlu…

Bu yıl aynı zamanda çevremde bir yaprak dökümü yaşadım. Özellikle bu son 2 ayda birçok tanıdığımı kaybettim. Önce komşumun eşi öldü, sonra kayınpederim, sonra komşumun kardeşi,   sonra Sinop’lu gencimiz Berkay terör kurbanı oldu. Ve 2 gün öncede arkadaşımın annesi Beyhan Teyzemi kaybettik. Yakın tanıdıklarınızı kaybedince yürekler yanıyor tabiii. Şimdiden çok özledik Pamuk Prensesi…

Amansız hastalığı biranda aldı götürdü bizden, sevdiklerinden. Çocuklarının üzüntüsü çok büyüktü, eşinin gözyaşlarını hiç unutamam. Kolay mı 60 yıl aynı yastığa başkoymuş iki kişiden biri, artık ebedi yolculuğuna gidiyordu.

Arkadaşlarım çok çok güzel baktılar annelerine, hiç keşkeleri yok yüreklerinde, ama acısı tarif edilmez. Annesini her kaybedenin çoğu yaşamıştır bu acıyı. Ben de çok iyi hatırlıyorum, annemi kaybettiğimde 20 gün kendime gelememiş, ilaçların etkisiyle hep uyumuştum. Çocuklarda küçük o zaman, arkadaşımın biri iyi bir nutuk atıp, ilaçları bıraktırmış, toparlamama yardım etmişti.

En iyi ilaç zaman… Şimdi ne desek boş.  Yürekler yanacak, ağlanacak…..

Sevdiğimiz öldüğünde, Allah 40 mum yakarmış yüreğimizde. Hergün biri sönermiş, ama biri daima yanık kalırmış yüreğimizde.

Hep öyle olmadı mı? Bir bakın yüreğinizde hala kaç mum yanıyor, sönmeyen kaç mum var? Unutabildik mi gidenleri.? Unutmak mümkün mü?

Tabi ki hayır…Ama zamanla yitirdiklerimizin ardından hep güzel şeylerini hatırlayıp konuşacağız, hüzünlü bir gülümseme belirecek dudaklarımızda…

Şimdi Beyhan Teyzem değince aklıma köy geliyor, yaptığı ekmekler, tuttuğu yoğurtlar geliyor. Ne zaman 41 yasin yapsam hemen hemen 20sini o okurdu benim için. Çok da güzel sesi vardı. Bir ara karıkoca bir müziki cemiyetinde koroya gidiyorlardı.  Çok güzel şarkı söylerdi..

Değişik örgüler öğretirdi. Çok muntazam yapardı her işi. Birde kitap okumasına hayrandım. Her kütüphaneye gidişimizde arkadaşım 3 kitap alırdı annesine ve o 3 kitabı da 10 gün olmadan bitirirdi. Her konuda bilgisi vardı, haberleri takip eder, gazete okurdu.

İşte böyle bir anne, 3 güzel kız yetiştirdi, çağdaş, modern, kültürlü…Hepsinin başı sağolsun, Allah sabırlar versin..

Canım Beyhan Teyzem…Seni şimdiden çok özledik, mekanın cennet olsun, ışıklar içinde uyu…Seni hep güzel hatırlayacağız…