NİLGÜN'ÜN GÜNLÜĞÜ – SİNOP AŞIĞI 
19 Mart Pazar günü SİFAD’a (Sinop Fotoğraf Amatörleri Derneği) üye 10 arkadaşla birlikte fotoğraf çekmek için Boyabat’a gittik.
Önce Boyabat’ta Hayal Cafe’de kahvaltımızı yaptık. Bu arada ziyaretimize gelen 2 arkadaştan biri olan, Boyabat Sesi Gazetesinin yazarlarından Semih Türkoğlu, sağolsun bize rehberlik yaptı.
İlk olarak İzmir Fotoğraf Akademisinde fotoğrafçı Zeynel Aydın’ın arkadaşımızın köyüne gittik. Sağolsun o da köyde yaşayan dayısına (Hüseyin Kara), arkadaşlarım geliyor diye haber verince, oradakiler de bir hazırlanmışlar anlatamam. Aksilik bizde durumdan habersiz, kahvaltı yaptığımız için yiyemedik birşey vallahi.
Muhtarlıkta toplanıp bizi bekliyorlarmış. Köy muhtarı İsmail Başer de dahil, köy halkından birçok kişi vardı. Oturup sohbet ettik, bol bol fotoğraflarını çektik. Sonra Yaşar Gündoğdu Bey’le birlikte köyü dolaşmaya çıktık. Şansımıza da hava öyle güzeldi ki.
Koyunlarını otlatanları, hayvanlarını besleyenleri, yeni açan badem ağaçlarının çiçeklerini, köy evlerinin o doğal yapısını, otları, ağaçları, tahtalarda ki o eşsiz dokuları ve mizansen oluşturup, arkadaşlarımızın fotoğraflarını çektik. Bu arada Semih arkadaşımızda bol bol bizim fotoğraflarımızı çekti.
Köyde birgün önce cenaze varmış, köyün kadınları mevlütteymiş, daha sonra çıktılar. Ençok dikkatimi çeken köyde çocuk yoktu. Hava güzeldi, köyde okulda vardı ama hiç çocuk göremedim. Orada aklıma gelmedi sormak, daha sonra düşündüm. Bir tane genç çocuk vardı, 17 yaşında gibi bize muhtarlıkta çay ikram etti. Onun dışında birde arkadaşımın çektiği fotoğrafta 12 yaşlarında bir erkek çocuğu gördüm hepsi o. Ki biz bütün köyü dolaştık neredeyse. Köyde 35 hane oluyormuş kışın, yazın 70-80 hane oluyor dediler. Yoksa hep yaşlılar mı yaşıyor orada çözemedim.
Bir başka dikkatimi çeken şeyde, çok misafirperver olmaları. Göreceksiniz nasıl ilgi gördük anlatamam. Hepsi bizi evine davet etti, gelin kahve yapayım, gelin çay demleyelim diye. Olmadı yollara çıkardılar ikramlarını.
Bir yerde yaşlı teyzeler oturmuş kapı önünde sohbet ediyorlardı, bizde dahil olduk sohbetlerine.
Yaşlı amcalar kışı böyle oturup geçiriyoruz, yazın yayladayız, ağaç altında uyuyup vakit geçiriyoruz dedi.
Hasan Baba Türbesini ziyaret ettik, 300 yıllık geçmişi olan türbede dua ettik. Hasan Baba’nın torununun torunu bize türbe hakkında bilgi verdi.
Bu güzel gezintimizin ardından, köyün genel fotoğrafını da köy muhtarı eşliğinde çektik ve tekrar görüşmek üzere vedalaştık.
Yine Semih arkadaşımızın rehberliğinde, Asarcık Kayalı Köyüne doğru yola çıktık. Sanırım bu iki köy arası yarım saat sürdü. Ve böyle karasal bir coğrafyada giderken karşımıza birden çıkan baraj gölü bizi şaşırttı.
Eski köy sular altında kalmıştı. Caminin sadece minaresi dışarıdaydı, bazı evlerinde sadece çatısı suyun üstündeydi. Bu evlerde yaşayanlar köyün üst tarafına yaptıkları yeni evlerde yaşıyorlardı.
Bu köyü tamamen terk edilmiş olarak düşündük önce, ama sonra 2 hanenin içinde yaşayanları görünce çok şaşırdık. Evler sanki yıkılacak veya suya batacak gibi duruyordu. Ev sahiplerinden Mustafa Bey bizi evine davet etti. Senenin 6 ayı İstanbul’da yaşıyormuş, sonra köyüme geliyorum, buraları çok özlüyorum dedi. Evine davet etti, meraktan girdik evine. Normal bir köy eviydi, yazında çocukları, torunları geliyormuş. Bir güzel salıncak kurmuş balkona çevirdiği odasına. Arada bende, eşimde sallanıyoruz dedi.
Evinin camından bakıldığında, kimbilir neler hissediyor kalbinde. Karşısında suyun içinde kaybolmuş, sadece minaresi görünen bir cami, belki de çok yakın arkadaşının, komşusunun sular içine gömülmüş evleri…..Suya gömülmüş birçok anı, hatıralar….Bazılarından sanki ses geliyor, yardım edin, kurtarın bizi der gibi çığlıklar yükseliyordu. Bir iki yıkıntının içine girdik, plastik ev eşyaları, hırkalar, kazaklar, sandıklar duruyordu. Ne anılar saklıyorlardı ki içlerinde…
Bizler görüntüledik, hayaller kurduk, empati yaptık…Suyu gördüğümüz her yerden büyük keyif alırken , ilk kez gördüğümüz bu yer bizi üzdü. Hasankeyf geldi aklımıza. Keşke suyun buraları yutmasına izin vermeselerdi.
Ve gezintimiz bittiğinde tekrar Boyabat’a geldik. Semih arkadaşımızla yollarımız ayrıldı. Bize katkılarından dolayı kendisine çok teşekkür ettik.
Akşam yemeği için Kristal Resturan’a gidip yemek yedik. Ben ilk kez Madolyon Kebap yedim. Süperdi, çok lezizdi. Ne diye merak ederseniz yazayım…Kemiği alınmış pirzola oluyor. Fiyatta uygundu, Boyabat’a giderseniz tadın derim. Ve meşhur kuruyemişinden aldık. Eve geldiğimizde saat 19.30 olmuştu. 11 saat süren gezimiz, tatlı bir yorgunlukla son buldu.
Sabah uyandığımda, Semih Türkoğlu arkadaşımız (Boyabat Sesi Gazetesi yazarı), çoktan yazısını yayınlayıp paylaşmıştı bile. Ben ise ancak vakit bulabildim.
Bu sabahta güne, Tayfun Talipoğlu’nun ölüm haberiyle başladım. Çok üzüldüm, çok gençti..Eminim daha çok şeyler paylaşacaktı bizimle.
Kendisi 2010 ve 2012 yıllarında Sinop Belediyesinin davetlisi olarak, ramazan etkinliklerine gelmiş ve o gece belediye başkanımızla sazlı sözlü söyleşi yapmıştı. Hatta program sonunda kendisiyle fotoğraf çektirmiş, telefon numaralarımızı almıştık. Hey gidi günler….Beklenmedik zamanda, bize göre vaktinden önce….Allah’a göre tam saatinde…İşte hayat bu…
telgrafın tellerine -ve tayfun talipoğlu siiri paylaşan: ncabaci
Sevenlerine Allah sabırlık versin, kendisinin mekanı cennet olsun. Sazını, sözünü, şarkılarını, şiirlerini özleyeceğiz. Ruhun şad olsun Tayfun Talipoğlu…
