Bir Varmış, Bir Yokmuş….

Merhaba sevgili okurlarım…

Ara ara yazıyorum böyle… Gecen Cuma gecesi Kültür Müdürlüğündeki 7 Kocalı Hürmüz tiyatrosuna gittim ,çok güzel ve kalabalıktı. İlginin yoğun oluşu çok mutlu etti.Sinop halkı sanatsal faaliyetlere çok açmış olmalı ki, her aktivite yoğun ilgi görüyor. Kim getirtiyor bilmiyorum ama, galiba ayda 3-5 kez bir sanatçı veya tiyatro geliyor. Yaşasın artık bizim de bu tür aktiviteleri izleyebileceğimiz bir salonumuz var.

Bu tatilde epey meşguldüm. Meşguliyetim daha çok evle ilgiliydi. Mutfağımı değiştiriyorum da ,onun araştırmaları, alımları ve mutfağı boşaltma işlemleriyle yoğun günler geçirdim. Bazı malzemeleri Samsun’dan almak durumunda kaldık. İnşallah iyi olacak.Haftaya bitiririz dediler, inşallah herşey yolunda gider.

Bu arada dolap içlerini temizlerken yüzlerce eski fotoğraflar geçti elime,üşenmedim 3 gece, fotoğrafta olupda ulaşabildiğim herkese, fotoğraflarını WatsApp dan yolladım.Nasıl memnun oldular anlatamam. Hepsinden binbir teşekkür  aldım. Eee kolay olmadı benim için, ama onlar içinde, benim içinde bir hazine değerindeydi her bir fotoğraf. Bazı fotoğraflarda çok kişiyi kaybettiğimizi üzülerek gördüm.Hele içlerinde bazılarının hayattan erken ayrılmaları daha çok üzdü. Demek boşuna demiyorlar Allah sıralı ölüm versin diye.

 

 

Bunun yanında kendi evlilik fotoğraflarım,çocuklarımın doğum ve küçüklük fotoğraflarını tekrar görmek , o günlere geri döndürdü beni. O zamanlar bazı şeyleri kendime sıkıntı etsem de, yine de çok güzel günlerdi.

Gençliğimde de güzelmişim vallahi;)))Gençlik güzeldir zaten, yepyeni umutlar, güzel gelecek hayalleri, aşklar,arkadaşlıklar….Ah ahh…Çok güzeldi. Şimdi düşünüyorum da, aslında günümüz gençliği ile o kadar farklı ki.

Biz arkadaşlarımızla sokakta geçirdik çocukluğumuzu. Acıkınca eve girip yemek yemezdik, elimizde sana veya vita yağı sürülmüş ekmeğimiz olurdu, bazen üstüne annem şeker serperdi. Hava kararırken içeri girerdik. Aslında çocukluğumda, arkadaşlarım çoktu mahallede.Birkaç arkadaşımın evi bahçe içindeydi. Daha çok bahçeleri tercih ederdik oyun için.Erkek çocukları gibi çelik çomak oynamayı çok severdim. Birde ağaç dallarından kılıç yapardık, kılıç dövüşü yapardım erkek çocuklarıyla. Çok iyiydim. Yakan topu da çok iyi oynardım ki, lise 1 de okulun takımına alınmıştım.Çocukluk ve okul yıllarım çok güzel geçti.

Liseyi bitirdiğim yıl sorun yaşadım ben. Bütün arkadaşlarım dağıldılar, kimi işe girdi, kimi evlendi, kimi üniversiteye gitti. Ben Edebiyat bölümünden okul birincisi olduğum için, kulakları çınlasın Erdem Kara(o zamanlar okul müdürümüzdü) bana üniversitelerin tercihen alabileceğini söylemişti okul birincilerini. Ama her arkadaşımın sınav sonucu geldi, benim ki gelmedi. O zaman nereye başvuracağımı da bilmiyorum, Ptt ye gidip sorardım, onlarda yok derlerdi. Ve ben seneler sonra (30 yıl gibi)öğrendim. Allah rahmet eylesin,o zamanlar Ptt müdürü olan akrabamız ile babam anlaşmış, sınav sonucunu babam almış ve yırtmış, okutmayacağım diye. Halbuki maddi imkanımızda vardı ama, eski kafalı olan babam, benden habersiz, kız kısmı okumaz diye yırtmıştı kağıtlarımı. Bir sene sonra yine girdim, bu defa kağıtlarım ulaştı Ankara’da bir okuldu, edebiyat bölümüydü kazandığım yine yollamadı beni. Bir süre İstanbul’da kaldım ve geldiğimde de burada Radar dediğimiz yerde, Amerikalılarla çalışmaya başladım.Amerikan satış mağazasında (Army and Airforce  Exchange Service)Maaşım çok iyiydi. Ama benim aklım yine üniversiteye gitmekti,yine sınava girdim. Bu defada Kocaeli Üniversitesinde mühendislik bölümünü kazanmıştım. Gideceğim diye tutturdum, babam kendine güveniyorsan git, ben maddi katkıda bulunmam dedi. Benim paramda ancak 2 sene idare ederdi,korktum gitmedim…Ya  böyle işte,kimi aileler okusun diye malını mülkünü satar, kimi de babam gibi, okutmamak için önüne binbir engel koyar. Neyse Allah rahmet eylesin, nur içinde yatsın yine..

Bende emekli olduktan sonra kendim için açık öğretime gidip Halkla ilişkileri çok iyi dereceyle bitirdim. Duruyor diplomam şimdi…Ama üniversitenin o ortamını tenefüz edemedim maalesef.

Nereden nerelere geldim…İşte eski fotoğrafları görünce ister istemez hatırlıyorsunuz birçok şeyi..

Yine de söylüyorum güzel günlerdi….

Bugüne dönersek, yine güzel şükürler olsun. Geçmişte yaşadığımız  herşey, tabiki güzel değildi. Ama kötü şeyleri beyin daha çabuk unutuyor, belki benim beynim, bilemem. Ben güzel şeyleri tutuyorum hafızamda, kötüleri atıyorum belkide.Düşünmekte istemiyorum. Aslında dünde de değil, yarında da değil, bugüne odaklanmalıyız. Günü yaşamalıyız. Derler ya, dün geride kaldı, yarın bilinmiyor…O zaman anı yaşamakta fayda var. Aslında birbirimizi üzmek, kırmak,kötü düşünmek o kadar anlamsız ki.

Hem kendini üzüyorsun, hem de karşında kini.Nedir alıp veremediğimiz?Ne zaman bu hayattan ayrılacağımız belli değilken bu mal mülk telaşı niye. Hangi zengin giderken götürdü dünya malını?Herkesin eşit şekilde gittiği yer orası.Arada bir fark var sadece…Geride bıraktığın, güzel düşünceler, güzel işler, güzel izler…

Yaa ne oldu bana…Fazla kaldım demek eski fotoğrafların etkisinde…

En iyisi burada keseyim ben…Anılar bir varmış bir yokmuşta kalsın.

Biz bugünü yaşayalım.Güzellikleri paylaşalım birlikte..

Geçen hafta İstanbul’dan gelen arkadaşımla Kahve Dünyasında buluştuk . Çok güzel bir gün oldu bizler için. Özlemişiz birbirimizi.Hele bu arada sürpriz yapıp gelen 2 liseden arkadaşımızda ayrı bir güzellik kattı oturmamıza..

Tüm güzellikler hepimizin olsun…Hoşcakalın…İyi geceler…